AŞK BİTTİ, YAŞASIN BUKALEMUNLARIN ÇİFTLEŞMESİ

Edebiyatta böyle bir tür var mı, bilmiyorum ama "roman başlangıcı" diye adlandırdığım bu tür benim gibi üşengeç tipler için birebir :-))

Yazan: Mergee Daughbec

Canım çok sıkkın... Benlerden hiçbirinin bildiği bir oyun değil bu… Geçen hafta içinde üç kişiden çıkma teklifi aldım. Üstelik üçü de aynı kişiydi. Benler için hayli endişe verici bir durum bu. Düşünün, sıradan her kişilik bölünmesi vakası gibi ben de kendi içimde daha asayişi sağlamamışken, bir de seçme – kabul – ret kaosuna girdim. Bu haksızlık !!!

Daha geçen gün doktorum binlerce tavsiyede bulundu. Aslında doktorum, genelde dünya işleriyle o kadar meşgul ki, bana pek tavsiyede bulunmaz. İğneden ve uyuşturulmaktan nefret ettiğim için çoğu zaman timsah derisi çizmelerimi giymeme ve beni kucaklayan boşluğa sığınmama izin verir. (Boşluk ciddi bir tartışma konusu ve hiç de eğlenceli değil. Öte yandan sıfır konusuna sonradan değinmek isterim ya da bilmiyorum…) Timsah derisini Amazonlar’dan kendisi getirdi. Yağmur ormanlarında yaşayan yerli halkın sağlık sorunlarıyla ilgilenirken 4 yaşında bir kıza saldıran dev bir timsahla 10 dakikalık savaşının zaferiydi bu ganimet. Belki de böyle bir şey hiç olmadı ama gene de benim için bir kahramandır o.

Neyse, haftasonu dışarıya çıkabilmem için kağıt oyunlarını kazanmamam, hastabakıcılarla “sıfır” ve “normal” konularında polemiğe girmemem, kimseyi kendime aşık etmemem ve eski kocamı telefonda gizlice taciz etmemem doktorum tarafından gayet açık bir şekilde anlatılmıştı. Gerçi hakkımdaki teşhiste “Geçirdikleri deniz kazası sonucu hastanın gözünün önünde çocukları ve eşi köpekbalıkları tarafından saldırıya uğramış ve üzücü bir şekilde ölmüşlerdir. Bunun sonucu, bunu görmüş bir insan olarak, kendisini reddetmekte ve hatta kendi benliğiyle karşılaşmaktan korkmaktadır.” yazılı ama kocam hala her telefon açışımda beni metresi sanıyor!!! Siz hiç bir ölüyü, arayanın kendiniz olduğunuz konusunda ikna etmeye kalkıştınız mı? İnanın çok sinir bozucu bir şey.

Hakkımdaki teşhise gelince… Tıbbi terimlerden pek anlamam. Gerçi bu başıma çok iş açtı geçmişte. Ne zaman dostlarla kağıt oynarken konu neşeli bir intihardan açılsa, gardiyan (Üzerimizde karar verme hakkının kendilerinde olduğunu bize büyük bir küstahlıkla hatırlatan hastabakıcılara bu adı taktık.) şeker diye kahveme tranxiléne boşaltıyormuş. Bu bana kaç paket sigara kaybettirdi, bilseniz…

Aslında keyfim yerinde sayılır, çünkü ben sonuçta yaptığım, söylediğim ve “cüret ettiğim” hiçbir şeyden sorumlu değilim. Bu beni daha cesur veya kimilerine göre daha terbiyesiz ve hatta haddini bilmez yapıyor. Bayağı rahat bir konum deli kabul edilmek. Bir teşhis bir insanı ancak bu kadar özgür kılabilir!